sōusuǒ: 有诗相

zuǒ qiān lán guān shì zhí sūn xiāng: 将”之类）等；同时亦有诗歌的特点，表现在形象的塑造上（特别是五、六一联，于苍凉的景色中有 shū yǐng: lǐ báiyòu shīyún， 「 huáng hè lóu zhōng chuī yù dí， jiāng chéng wǔ yuè luò méi huā。 zài yù yǒng chán · bìng xù: bù dàn yàoyòu shīyǎn， yǐ fàng “ líng guāng ”， ér qiě yòu shí xū zuò“ lóng yín”， yǐ fā“ xiān shēng”。 yuè yè: biàn méiyòu shīrén de zhè fān jiā rén lí sàn， shēn xiàn jué jìng de bēi cǎn jīng lì。 dà lín sì táo huā: méiyòu shīrén de yī piàn tóng xīn， shì xiě bù chū lái de。 háng zhōu chūn wàng: 浑，下句旖旎动人，富有诗情画意。 　　上两联主要是写自然景色，下一联则把重点移在风物人情 yù yǔ yuán bā bǔ lín xiān yòu shì zèng: jìng néng miáo huì rú cǐ fùyòu shīqíng huà yì de jìng jiè， qǐ fā dú zhě zhǎn kāi rú cǐ fēng fù duō cǎi de xiǎng xiàng， shǐ rén bù néng dēng guàn què lóu: 深远，耐人探索。这里有诗人的向上进取的精神、高瞻远瞩的胸襟，也道出了要站得高才看得远的哲 jīn lóng chán sì: 　　 dì 'èr jié gèng dàiyòu shīrén zhù guān de yī zhǒng xiǎng xiàng， yě shì yī gè zhuǎn zhé。 wèi chuān tián jiā: huà zhōngyòu shī。 guān gōng sūn dà niàn dì zǐ wǔ jiàn qì xíng bìng xù: zhè piān xù xiě dé hěnyòu shīyì， jié wěi jiǎng dà shū fǎ jiā zhāng xù jiàn gōng sūn jiàn wǔ 'ér cǎo shū zhǎngjìn de gù shì， yóu qí jiàn shí yú hú shàng zuì gē bìng xù: ”yòu shīyún：“ wú 'ài shí yú hú， shí yú zài hú lǐ， yú bèi yòu jiǔ zūn， rào yú shì hú shuǐ”。 shān shí: qǐ bù shì ráoyòu shīwèi， fù yú huà yì má？ yān fēi jì jìn， cháo yáng yì yào， huà miàn dùn shí zēng jiā liàng dù，“ shān hóng zèng mèng hào rán: yòuyòu shīmíng， zhè zhèng wéi lǐ bái suǒ xīn yí。 yè bó niú zhǔ huái gǔ: “ wàng” zì dāng zhōng jiù hányòu shīrén yóu jīn jí gǔ de lián xiǎng hé méi yòu míng yán de yì niàn huó dòng。 wǎng chuān xián jū zèng péi xiù cái dí: 交融，诗中有画，画中有诗。 ［鉴赏］ 　　《新唐书·王维传》：“别墅在辋川，地奇胜……与 shān jū qiū míng: gèng fùyòu shīyì。 chóu zhāng shǎo fǔ: 酬”字，当是张少府先有诗相赠，王维再写此诗为酬。 　　这首诗，一上来就说，自己人到晚年， suì mù guī nán shān: yǐ jīng pōyòu shīmíng。 guò gù rén zhuāng: bèi biǎo xiàn dé zhè yàng fùyòu shīyì。 xǐ jiàn wài dì lú guān jiàn sù: tè bié fùyòu shīwèi， chéng liǎo zhù míng de jǐng jù。 fènghè shèng zhì cóng péng lāi xiàng xīng qìng gé dào zhōng liú chūn yǔ zhōng chūn wàng zhī zuò yìng zhì: zhè shì yīn wéi wáng wéi jiānyòu shīrén hé huà jiā zhī cháng， zài xuǎn qǔ、 zài xiàn dì chéng cháng 'ān jǐng wù de shí hòu， gòu tú shàng jì jī yǔ wǎng chuān zhuāng zuò: 国史补》说王维："维有诗名，然好取人文章佳句……漠漠水田飞白鹭，阴阴夏木啭黄鹂，李嘉佑诗 zèng guō gěi shì: guō gěi shìyòu shīgěi wáng wéi， suǒ yǐ wáng wéi jiù chóuhè。 cháng shā guò jiǎ yì zhái: zì lǐ xíng jiān chù chùyòu shīrén de zì wǒ zài， dàn zhè xiē yòu xiěde bù nà me lù， ér shì hěn jiǎng jiū hán xù yùn jiè de， xīn jià niàn: 展带有戏剧性，甚至富有诗趣，象王建的这首诗所写的，即属于此类。这也是唐代社会封建礼教控制 hé mǎn zǐ: guò qù yī xiē shī lùn jiāyòu shīguì hán xù、 jì zhí guì qū de shuō fǎ， qí shí bìng bù shì jué duì de。 sòng mèng hào rán zhī guǎng líng: bù zhèng tǐ xiàn zài zhè fùyòu shīyì de shén chí mù zhù zhī zhōng má？ shī rén de xīn cháo qǐ fú， bù zhèng xiàng hào hào dōng qù de yī jiǎ shēng: 时主的同时，诗中又寓有诗人自己怀才不遇的深沉感慨。诗人夙怀“欲回天地”的壮志，但偏遭衰世 xiāng yáng gē: shí jì shàng shì yòng gèng dàiyòu shīyì de yǎn guāng lái kàn dài yī qiē， sī suǒ yī qiē。 bǎ jiǔ wèn yuè（ gù rén jiǎ chún lìng yú wèn zhī）: cóng 'ér bèiyòu shīwèi。 kū cháo qīng héng: 、王维等友谊深厚，曾有诗篇唱和。天宝十二载，晁衡以唐朝使者身份，随同日本第十一次遣唐使团 gèngduōjiéguǒ...